In de weken na de onverwachtse dood van haar zestienjarige dochter Camille begint Sophie Daull te schrijven om haar kind niet te vergeten. Haar eerlijke, open en altijd vrolijke blik, haar driftbuien, onzekerheden, ruzies en lachbuien die niet op leken te houden. Sophie schrijft om al die momenten opnieuw te beleven en dagelijks nog een paar uur door te kunnen brengen met haar veel te jong weggenomen dochter. Maar meer nog beschrijft Daull de plotselinge leegte. Het afscheid moeten nemen, het op de hoogte stellen van Camille's schoolvrienden, de goedbedoelde pogingen van de omgeving om te helpen... en altijd weer die hartverscheurende pijn. Verre van een hulpeloze noodkreet, vindt Daull de juiste woorden in haar verzet tegen het onzegbare en ondraaglijke. Met een zekere lichtheid en soms juist ook diepe machteloosheid maakt ze van Camille een literaire heldin die een onuitwisbare indruk op de lezer achterlaat.
Il n'y a pas encore de discussion sur ce livre
Soyez le premier à en lancer une !
Lara entame un stage en psychiatrie d’addictologie, en vue d’ouvrir ensuite une structure d’accueil pour jeunes en situation d’addiction au numérique...
Un douloureux passage à l'âge adulte, entre sensibilité et horreur...
Blanche vient de perdre son mari, Pierre, son autre elle-même. Un jour, elle rencontre Jules, un vieil homme amoureux des fleurs...
Des idées de lecture pour ce début d'année !
